Η Λεσβία(The Lesbian)

 Η Λεσβία(The Lesbian)

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια λεσβία που κάποτε κάναμε παρέα. Η συγκεκριμένη δεσποινίδα είναι από ένα χωριό νότια του Ηρακλείου Κρήτης, κοντά στο Λιβυκό Πέλαγος και μεγάλωσε στη δυτική Αθήνα.

  Είναι η γυναίκα που με έχει νευριάσει περισσότερο και από την οικογένεια μου. Είναι η γυναίκα που με τρελαίνει αλλά μου αρέσει. Μου δημιούργησε ένα μαζοχιστικό αίσθημα και ένα αίσθημα "τραβάτε με και ας κλαίω'. Η βραχύβια φιλία μας ήταν μαζοχιστική( σ.σ. μαζοχιστική φιλία) γιατί με πλήγωσε και την πλήγωσα και αυτό μου άρεσε σε ψυχολογικό επίπεδο. Είμασταν και οι δύο επικριτικοί και λογοκρίναμε ο ένας τον άλλον. 

Δυστυχώς για εκείνη έχω γράψει ποιήματα, άρθρα ενώ γράφω φιλοσοφικά δοκίμια, διηγήματα και μυθιστορήματα που είναι επηρεασμένα από την ζωή της, τις σπουδές της και τα επαγγελματικά της. Πολλά από αυτά που γράφω και στα δύο μου blogs είναι βασισμένα ή επηρεασμένα ρεαλιστικά βάσει αυτών που μου έχει πει εκείνη για την ίδια αλλά και για την τους οικείους της. 

 Τώρα όμως θα σας μιλήσω για το ιστορικό της: Είναι ιστορικός της τέχνης και φωτογράφος και αυτήν την  στιγμή είναι μεταπτυχιακή ερευνήτρια.  Έχει λεσβιακή σχέση από το 2018, είναι 24 ετών και μπορεί η σχέση της να είναι λεσβιακή αλλά αυτό ισχύει και συμβαίνει σε πρώτο επίπεδο . Γιατί σε ένα δεύτερο επίπεδο εκείνη και η κοπέλα της, την οποία την ξέρω από το 2002, κάνουν ανταλλαγές συντρόφων με άλλες κοπέλες, και με λεσβιακά αλλά και με straight ζευγάρια. Και αυτά που με ενόχλησαν σε εκείνες δεν είναι πώς κάνουν έρωτα και sex αλλά γιατί μου το έκρυψαν. Γιατί ήθελα και θέλω να γίνω πολυσυντροφικός και εκείνες έχουν πολλούς φίλους και πολλές φίλες που συζούν μαζί ή που είναι σε ερωτική- ρομαντική σχέση από 3 άτομα και πάνω. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής: ενώ ξέρουν τις αυτιστικές δυσκολίες μου και έχουν σπουδάσει και οι δύο δασκάλες της ιστορίας της τέχνης για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση γιατί δεν καταλαβαίνουν από αυτισμό και αυτιστικές κρίσεις και γιατί ενώ ξέρουν ότι δυσκολεύομαι να κάνω σχέση και δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω ερωτικώς, ρομαντικώς και σεξουαλικώς  λόγω αυτισμού, δεν με βοήθησαν και οι δύο τους να επικοινωνήσω σε όλα τα παραπάνω επίπεδα με τους πολυσυντροφικούς/polyamorous/polygynae και polyandry κι με τους transgender,transvesty και transexual φίλους και φίλες τους. 

Αυτό είναι το παράπονο μου για αυτό τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Και αυτό με πληγώνει πολύ, πάρα πολύ. 

Επιπρόσθετες πληροφορίες:

Εγώ ψάχνω γυναίκες σαν την Simone de Baeuvoir, την Μυρτιώτισσα και την Greta Thunberg και ως προς τους άντρες ψάχνω κάτι σαν τον Albert Camus, τον Maurice Merlau Ponty και τον Timothee Chalamet.

Αποφάσισα να γίνω μποέμ στις 15/5/2013. Ήταν τότε που έγραψα το ποίημα για τον Rimbaud και τον Verlaine. Κι αυτό το ποίημα το έγραψα βασισμένο στο λογοτεχνικό έργο των Virginia Woolf, Rimbaud αλλά και του Baudleaire και μια έντονη επιρροή από το φιλοσοφικό έργο της Beauvoir αλλά και του Nietzchse. Έτσι μέσα σε 2 και μισό χρόνια αποφάσισα να συμπεριφέρομαι, να ζω και να εργάζομαι σαν το μποέμικο Παρίσι και Λονδίνο της γενιάς του 20 και του 30 αλλά κι της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, της Μαδρίτης, της Ρώμης και των άλλων μεγάλων ευρωπαικών πόλεων. Μεγάλων ως προς τον πληθυσμό αλλά και τον πολιτισμό. Ξεκίνησα αυτές τις φιλοσοφικές αναζητήσεις από το 2007 και μάλιστα διάβαζα και διαβάζω Beauvoir και Rimbaud (μεταξύ άλλων) από την ηλικία των 9 και μισό χωρίς να καταλαβαίνω τι γράφω, τι διαβάζω και τι λέω, μέχρι όμως να γίνω 15 ετών.

Η συγκεκριμένη κοπέλα είναι η μούσα στις τέχνες και αυτό είναι κάτι που δεν της αρέσει.  Είναι η μούσα μου στις performane arts, στην performance art, στην τέχνη των εγκαταστάσεων(installation art), στην ζωγραφική, στη διακόσμηση, στο graphic- visual- web design, στις οπτικοακουστικές τέχνες, στην εσωτερική αρχιτεκτονική, στην επιπλοποιία, στο architecture design και στην γλυπτική, στην μουσική σύνθεση, στην φωτογραφία, στην δημοσιογραφία και στις τέχνες του λόγου όπως ποίηση, πεζογραφία και στιχουργική αλλά και το σχέδιο μόδας.  Ειδικά για την performane art θέλω να κάνω ένα project επηρεασμένο από το έργο της Marina Abramovich την δεκαετία του '70 αλλά στο πιο ΛΟΑΤΚΙ και queer και θα έχει να κάνει με ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια, αν και αυτό το project θέλω να το κάνω επέκταση και σε όλες τις υπόλοιπες τέχνες ακόμα στην αρχιτεκτονική. Επίσης μπορεί να ξεχνάω κάποια τέχνη. 

Η συγκεκριμένη κοπέλα λέγεται ας πούμε Αναστασία και  η κοπέλα της  Αφροξυλάνθη και οι δύο ιστορικοί της τέχνης, μαζί στο πανεπιστήμιο με την μόνη διαφορά ότι η Αφροξυλάνθη είναι τραγουδίστρια, μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και παίζει κιθάρα. Και οι δύο έχουν πολύ ταλέντο αλλά είναι στην αρχή της καριέρας τους. Το σίγουρο είναι ότι τα καλλιτεχνικά μας συμπίπτουν από πολλές απόψεις γιατί ασχολούμαστε με θέματα όπως η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και ο ΛΟΑΤΚΙ έρωτας στον 21ο αιώνα αλλά και κατά την διάρκεια όλη της ανθρώπινης ιστορίας αλλά αυτό σε επιστημονικό επίπεδο.

Και τέλος και οι δύο κοπέλες μαζί με τις συμφοιτήτριες τους που είναι επίσης ζευγάρι, η Κατερίνα και η Αλεξάνδρα  με έχουν επηρεάσει σε επίπεδο ψυχολογίας, ψυχοθεραπείας, ψυχανάλυσης ,μουσειολογίας- αισθητικής φιλοσοφίας- ιστορίας - ανθρωπολογίας- κοινωνιολογίας - επικοινωνίας των εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών, της λογοτεχνίας και των υπολοίπων τεχνών καθώς και της πολιτιστικής και πολιτισμικής διαχείρησης.

Και όσο για τα όργια και την σεξουαλικότητα τους αυτά μου τα είπαν κάποιοι γνωστοί τους που δεν θέλω να πω ονόματα.

Αυτή ήταν μια σκληρή κριτική στη σύγχρονη λεσβία(σ.σ. στην λεσβία του 21ου αιώνα) ως προς το πρόσωπο της πιο σημαντικής μου μούσας, της Αναστασίας...

Τα ονόματα είναι ψευδώνυμα.