Υπαρξιστική, σοσιαλιστική, κοινωνική θεώρηση του έρωτα, του θανάτου, των ποινικών υποθέσεων και της ποινικολογίας
Σύγχρονες πρακτικές και θεωρήσεις
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ είπε ή ποιο σωστά έγραψε κάποτε ότι το προσωπικό είναι πολιτικό και εν μέρει είχε δίκιο, αν σκεφτούμε ότι για να ερωτευτείς ή για να υπογράψεις την διαθήκη σου πρέπει να πάρεις άδεια και από την κοινωνία και από τον πυρήνα την κοινωνίας, που είναι η οικογένεια του καθενός από μας. Και εγώ ερωτώ και σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο εκλογών, προγραμματικών δηλώσεων και προεκλογικών προγραμμάτων πώς γίνεται για τους περισσοτέρους ΑΜΕΑ με την ευρύτερη έννοια, να μην έχουν δικαίωμα στον έρωτα και ούτε στην εργασία, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Εγώ προσωπικά νιώθω, πέρα από το αν ταιριάζω με τον άλλον ή με την άλλην, ότι δεν έχω δικαίωμα στην εργασία, στον έρωτα, που μπορεί αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει κάποιον νέο ή και ΑΜΕΑ, με μαθηματική ακρίβεια στο ποινικό έγκλημα ή στην αυτοκτονία ή ακόμα και σε κάποια μορφής νευροψυχασθενίας ή και σε αυτοτραυματισμούς. Ήθελα να 'ξερα τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, της INTERPOL και της British Psychology Society, και τις αντίστοιχες των κλάδων της κοινωνικής πολιτικής, της κοινωνικής εργασίας, των διεθνών και ευρωπαικών σχέσεων και συναφών κλάδων, τις διαβάζει κανείς από σας; Αναφέρομαι περισσότερο στους ακτιβιστές και στους γενικότερα ενασχολουμένους με την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία σε παγκόσμιο, ευρωπαικό και ελληνικό επίπεδο.
Δυστυχώς η κοινωνία και η πολιτεία δεν αποδέχεται τους ΑΜΕΑ και τους αυτιστικούς και νομίζει ότι πρέπει να είναι εξαρτώμενα μέλη τους ενώ και εμείς θέλουμε τους δικούς μας ερωτικούς και εργασιακούς κανόνες και συνθήκες. Και δυστυχώς, τώρα θα πάω σε ένα παραπλήσιο θέμα, γιατί δεν γίνονται αποδεκτά τα ζευγάρια με διαφορά ηλικίας σε ελληνικό επίπεδο και νομίζουν όλοι ότι ο μικρότερος ή η μικρότερη είναι ελαφρών ηθών, παρεμπιπτόντως, συμφωνώ με μερίδα της ελληνικής αριστεράς που λέει ότι η λέξη πουτάνα πρέπει να ποινικοποιηθεί με την κατηγορία της εξυβρήσεως. Και είναι κρίμα και άδικο σε μια χώρα που όλοι θαύμαζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου με την Δήμητρα Λιάνη αλλά και που όλοι θαυμάζουν τον Μακρόν και την σύζυγο του αλλά και την Ευρωπαική βασιλεία και αριστοκρατία, να γίνονται αιχμηρά και απρεπή σχόλια από τον κοινωνικό, τον εργασιακό και τον οικογενειακό περίγυρο ενός ζευγαριού με διαφορά ηλικίας ανεξαρτήτως αν το ζευγάρι είναι διάσημο ή όχι.
Και ύστερα υπάρχει και το άλλο: το άλλο μισό να μην θέλει επειδή φοβάται τον περίγυρο του και τις αντιδράσεις του. Ειλικρινά έχω την εντύπωση από τα ταξίδια που κάνω, ότι σε πόλεις όπως ο Βόλος, τα Ιωάννινα, το Ρέθυμνο, τα Τρίκαλα, σε τέτοιες πόλεις λυπόν, ότι αυτά επιτρέπονται. Για κάποιο λόγο από όλες τις πόλεις της Ελλάδος μόνο στην Αθήνα υπάρχει αυτή η μιζέρια, η αθλιότητα και το τι κάνει ο γείτονας αλλά στο τέλος κάνουνε ότι δεν ξέρουν τι κάνει ο γείτονας όπως συμβαίνει και στην Βουλή και στις ψεύτικες κόντρες τους αλλά και στα κανάλια.
Και τέλος υπάρχει και το άλλο, μπορεί εγώ, λ.χ., να περάσω σε συντροφικό, ρομαντικό, ερωτικό και φροντιστικό επίπεδο τις τελευταίες μέρες ή τα τελευταία χρόνια ορισμένων διανοουμένων και συνταξιούχων επιστημόνων, πολιτικών, καλλιτεχνών, φιλοσόφων από διάφορες χώρες του κόσμου, μαζί τους. Πρώτων το σεξουααλικό κομμάτι δεν αφορά κανέναν και μιας και το θυμήθηκα, άνθρωποι όπως ο Νταλί, ο Πικάσο, η Σιμόν και ο Σατρ δεν έπρεπε να λένε τα σεξουαλικά τους από δω και από κει και ούτε πολλοί, πολλές και πολλά σύγχρονοι μου και δεύτερον: όχι μόνο στην περίπτωση μου αλλά και γενικότερα ως προς την κοινωνία αυτό που πραγματικά αφορά την κοινωνία, και την έννοια του ανθρώπου ως προς το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ηθικό γίγνεσθαι και γίγνεσθαι στον τομέα της υγείας είναι η συμπεριφορά των ατόμων αυτών κατά κύριο λόγω και δεύτερον η ποιότητα της σχέσης που έρχεται μετά την συμπεριφορά μαζί με την κουλτούρα και γενικότερα τι έχουν να διδάξουν ως role models, ο ένας στον άλλον, στον φοιτητή, στην τέχνη, στην επιστήμη, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην φιλοσοφία, στην συμπεριφορά, στην πολιτική και στην τεχνολογία αλλά και στην λογοτεχνία και στους επιμέρους κλάδους τους ανάλογα με τον κλάδο και το ήθος αλλά και το φιλότιμο του καθενός όπως είχε γίνει για τα ελληνικά δεδομένα μιας άλλης εποχής, με την Κοτοπούλη και τον Παπανδρέου αλλά και με την Πηνελόπη Δέλτα και τον Ίωνα Δραγούμη.
ΥΓ: Αυτό που εννοώ με την πιο πάνω παράγραφο είναι άλλο το σεξουαλικό και άλλο το ερωτικό- συντροφικό. Θέλω να πω ότι άλλο, ας μου επιτραπεί, άλλο είναι η σεξουαλική πράξη και άλλο ο έρωτας για το ίδιο ή το αντίθετο φύλο που πρέπει να τον φωνάζουμε, και να τον χαιρόμαστε δημόσια. Το σεξ και ότι περιλαμβάνει αυτό καθαυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας και δεν αφορά κανέναν άλλον πέρα από τον παρτενέρ μας ή το έτερον ήμισυ αλλά και τους ειδικούς που παρακολουθούν τον καθένα από μας . Ναι το συναίσθημα να το φωνάζετε γιατί αυτός είναι ο σκοπός των συναισθημάτων, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους άλλους και στον εαυτό σου, από την οργή και την αηδία μέχρι τον έρωτα και την αδερφική αγάπη. Αλλά στην περίπτωση του σεξ ισχύει, θέλω να πιστεύω ακόμα, τα εν οίκω μη εν δήμω.
Συγγραφέας: Rozalia Emma de Venecia
