Μια ζωή σαν τον Baudelaire και τον Rimbaud
Είναι αλήθεια θέλω να ξαναγίνω ζωγράφος όπως ήμουν κάποτε αλλά και ποιητής και δοκιμιογράφος- φιλόσοφος σαν τους ΛΟΑΤΚΙ του Ιμπρεσιονισμού, του Ρομαντισμού αλλά και του Υπαρξισμού. Και ειλικρινά ζω σαν αυτούς. Λέω ψέματα(μικρά και μεγάλα) σαν αυτούς. Λέω ψέματα ακόμα και για τον με ποιον είμαι ερωτευμένος ή με ποιους αν θέλετε πχ. : το 2020 είπα ψέματα ότι ήμουν ερωτευμένος με δύο λεσβίες- πρώην φίλες μου, τώρα πια και οι οποίες είναι ζευγάρι- και το έκανα μόνο και μόνο για να τις αποφύγω. Ένιωθα τόση καταπίεση από αυτές γιατί προσπάθησαν να με αλλάξουν σαν χαρακτήρα και σαν άνθρωπο ενώ εγώ δεν ήθελα και τους το έδειξα αλλά δεν το κατάλαβαν. Και ναι με άλλαξαν, άλλαξαν ακόμα και την ιδεολογία μου και με έκαναν να κάνω come out δημόσια ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα ότι ήθελαν. Που λέτε έκανα come out και για την σεξουαλικότητα μου και για το γεγονός ότι ανήκω στο φάσμα του αυτισμού και για τον προσδιορισμό του κοινωνικού μου φύλου και μαντέψτε: με αποδέχετε ακόμα και η γιαγιά μου(τι να πεις, είναι πολύ σύγχρονη η γιαγιά μου).
Που λέτε εγώ πολλές φορές σκηνοθετώ, σχεδιάζω και συγγράφω ψέματα για να τα πω κυρίως όταν θέλω να διώξω κάποιον από την ζωή μου μετά από αυτά που μου έκανε( στην συγκεκριμένη περίπτωση που μου έκαναν). Αυτό το κάνω ακόμα και σε καθηγητές αλλά και σε συγγενείς μου όταν θέλω να τους διώξω από την ζωή μου γιατί δεν φεύγουν με τίποτα. Αυτό θα το έκανα ακόμα και στο αγόρι μου, αν είχα, σε στυλ ομοφυλοφυλικού σωβινισμού σε συνδυασμό με αντικοινωνική συμπεριφορά ως προς τις τέχνες και την λογοτεχνία. Και όλα αυτά για να μείνω μόνος παρέα με με τα βιβλία μου, τους πίνακες ζωγραφικής μου, τα άρθρα μου, τα ποιήματα μου, τα κόμιξ μου και την μουσική μου.
Ειλκρινά είμαι πάρα μα πάρα πολύ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΌΣ. Να φανταστείτε μέχρι το 2018 δεν είχα κοινωνική ζωή και δεν ήθελα να δουλέψω γιατί φοβόμουν την κοινωνικοποιήση και φοβόμουν να βγω έξω μετά της 23: 30 το βράδυ. Ή όταν έβγαινα μετά τα μεσάνυκτα, έβγαινα στα πάρκα και ξάπλωνα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και δεν με ένοιαζε να λερωθώ. Έκανα τα παιδικά μου όνειρα πραγματικότητα δηλαδή, ζούσα χωρίς γονείς και έτρωγα ότι ήθελα και τα υπόλοιπα δεν με ένοιαζαν. Α, και έπινα καφέδες. Και το κυριότερο ήμουν μόνος, μόνος και χωρίς φασαρίες και καβγάδες με άλλους ανθρώπους ή με τους γονείς μου.
Τώρα θα ξαναγυρίσω πίσω στους ΛΟΑΤΚΙ του 19ου αι. και του Μεσοπολέμου. Σας παρακαλώ καταλάβετε ότι: ο χαρακτήρας μου, ο πολιτισμός και η αισθητική που εκπροσωπώ ανήκουν στην περίοδο από τους αδερφούς Grimm μέχρι τον Einstein, χρονολογικά. Δηλαδή περίπου από 1810 μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Και εννοείτε, σαφώς ότι πάντα θα υποστηρίζω τα δικαιώματα τους και την υστεροφημία τους γιατί ακόμη και οι πεθαμένοι ΛΟΑΤΚΙ, επιστήμονες, λογοτέχνες και καλλιτέχνες έχουν δικαιώματα.
