Δεν έχω φίλους λόγω επιδημίας

Δεν έχω φίλους λόγω επιδημίας

Δυστυχώς δεν έχω φίλους και για αυτό συμπεριφέρομαι αψυχολόγητα μερικές φορές με αποτέλεσμα να στέλνω παράξενα και κουραστικά  μηνύματα και emails σε άσχετους με την ζωή μου ανθρώπους οι οποίοι είναι παλιοί γνωστοί ή άνθρωποι που κάναμε κάποτε παρέα.  Αυτό το κάνω ακόμα και σε συγγενείς μου, στην οικογένεια μου και σε μερικούς καθηγητές μου(άντρες και γυναίκες). 

Ειλικρινά έγινε όλο αυτό το πράγμα με την επιδημία - και όχι πανδημία γιατί δεν έχει εμφανιστεί σε όλες τις χώρες τους κόσμου- κι τα  γράφω όλα αυτά-τώρα - και κλαίω. Έχω στεναχωρήσει και έχω πληγωθεί από διάφορες καταστάσεις εν μέσω επιδημίας κυρίως από φοιτητές και καμία φορά από καθηγητές  αλλά και από διοικήσεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που ειλικρινά θα ήθελα μια παρέα μέσα από μια δραστηριότητα αυτή τη στιγμή. Πριν την επιδημία ήμουν πολύ καλύτερα γιατί έβγαινα με φίλους που τους έχασα λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα ο Covid-19 και έκανα συνέχεια ταξίδια μέσα στην Αθήνα αλλά και εκτός όπως Θεσσαλονίκη, Μόναχο, Κύπρο και Πελοπόννησο. Ήμουν και ζούσα σαν ένας μεγαλοαστός της παλιάς εποχής της Belle Epoque και της δεκαετίας του '20(απλά στον 21ο αι.) και ειλικρινά ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπός στον κόσμο.

Τώρα όπως είναι φυσικό με τέτοια επιδημιολογικά δεδομένα και σε μια τέτοια κατάσταση έπρεπε δυστυχώς να χάσω όλους μου τους φίλους. 

Ελπίζω να τελειώσει σύντομα η επιδημιολογική κατάσταση για να ξαναγυρίσω πίσω στον παλιό καλό και ευτυχισμένο εαυτό μου, τότε που ήταν η δική μου Belle Epoque κι το δικό μου Waltz αλλά και το δικό μου  Charleston. Τότε που ήμουν προσηλωμένος στο έργο μου, στην μόρφωση μου και στην παιδεία μου. Ωραίες εποχές μεταξύ του καλοκαιριού του 2017 και του Μαρτίου του 2020. Δυστυχώς μετά άρχισε η κόλαση του Dante Alighieri ή της Virginia Woolf ή ακόμα και του Arthur Rimbaud..